Het maakt hem rustig dat hij zijn stress zelf veroorzaakt waardoor stofjes in zijn lijf geproduceerd worden die hem pijnen en slikklachten geven. Zo heeft hij een gevoel van controle over zijn lichamelijke klachten. Dieper nadenken over waar zijn stress vandaan komt is nog te bedreigend voor hem in de relatie tot mij, ik laat het rusten.Heel belangrijk in deze sessie was het gesprek over het bezoek aan zijn ouders.De teleurstelling over de reactie van zijn vader laat hij nauwelijks tot zijn gevoel doordringen. Ik benoem zijn teleurstelling maar ga met zijn afweer mee. Wel benadruk ik de reactie van zijn moeder. Zij accepteert dat hij bij mij in therapie is, onbewust leent zij mij even van haar zoon, zo heeft zij weer een moeder in overdrachtelijke zin. Haar moeder is op een vreselijke manier aan haar einde gekomen, Arin kent oma’s verhaal. Ik heb het in zijn dossier gelezen. Het is nu niet het moment naar het lijden van oma en moeder te gaan. Hij is een geparentificeerd kind, dat is duidelijk. Hij komt voor zichzelf bij mij, ik houd de spreekkamer zo leeg mogelijk, het gaat om Arin.
