Clementine, een klik met je psychotherapeut (8)

Clementine, een klik met je psychotherapeut (8)

Clementine: ik zei je al dat ik mij raar en leeg voelde, dat is nog steeds zo.

Ze kijkt mij strak aan en zegt dan geërgerd: jij vindt het natuurlijk doodgewoon dat ik mij raar en leeg voel

Ik glimlach

Cl nog steeds geërgerd: in deze kamer is nooit iets raar

Clementine haalt notitieboekje uit haar tas: ik heb wat opgeschreven, ik had ineens een gedachte, maar eerst wil ik je zeggen dat ik het vervelend vind dat je alles van iedereen begrijpt, tenminste, zo voel ik dat

Ik: van jou ook?

Cl: jazeker, voor mij ben je eén en al begrip

Ik: hoor ik een beetje spot?

Cl: goed gehoord

Ik: waarmee drijf je de spot?

Cl: dat zei ik al, dat je alles en iedereen begrijpt, heb je nooit een oordeel?

Ik: of ik iets afkeur

Cl: ja dat

Ik: kom eens tot the point

Cl: oké dan, maar dan moet jij ook eerlijk zijn: wat dacht je ervan toen je hoorde dat mijn schoonvader Eva’s donor is? Of kan je als therapeut niet echt eerlijk zijn, je eigen mening geven?

Ik: ik zal je altijd mijn mening geven als ik denk dat je iets doet of wil gaan doen dat je mogelijk zal kunnen schaden, op dat moment of achteraf

Cl: als jij toen mijn therapeut was geweest, had je dan gezegd dat ik dat niet moest doen, Paul als donor nemen? Eerlijk zeggen!!

Ik: vermoedelijk had ik je dat ontraden, vanwege de complexiteit, so wie so had ik er lang en diep met je over gepraat

Cl: ik weet bijna zeker dat ik het dan niet gedaan had

Ik knik

Cl: onbegrijpelijk dat we het zo konden laten gebeuren, niet voldoende overwogen

Ik: ja, dat is denk ik een goed woord

Cl: mijn dochter reageerde zo lauw

Ik: alsof zij jullie volgde

Cl: ik heb het nog eens goed bij mijzelf nagegaan, Paul was eigenlijk het meest dominant in de discussie destijds, die de donor wou zijn

Ik: hij maakte een kind voor zijn zoon, die het zelf niet kon krijgen

Cl knikt: en Karst voelde dat ook zo, denk ik , Karst zei het ook, weet je nog wel dat ik je dat vertelde toen  Karst zei dat het kind dan genetisch meer van hemzelf was.

Ik: ja dat herinner ik mij, hoe sta je nu tegenover zijn argument?

Cl: min of meer hetzelfde, maar het blijft ergens raar, mijn moeder vond het ook raar, achteraf zeker

Ik: ik weet van je dat je moeder zich aanvankelijk heeft verzet tegen dit idee, ze vond het toen ook een beetje raar,

Cl: ja dat klopt, dat heb je goed onthouden, ik denk dat zij voor Paul en Karst zwichtte

Lange stilte

Cl: en Karst was zo aangeslagen, die reageerde in shock, niemand van ons heeft eigenlijk rekening met hem gehouden, met zijn onvruchtbaarheid, wat dat voor hem betekende

Ik knik

Cl: dat lege, waarom heb ik dat nu?

Ik: ik hoor je, ik weet het, dat laten we niet liggen, weet je waaraan ik zojuist dacht? Misschien had je liever gewild dat je dochter heftig gereageerd had toen jullie het haar vertelde, ze was zo redelijk, het probleem was meteen de lucht uit

Cl: nee, dat was het niet, het wérd helemaal geen probleem voor haar, het kreeg geen kans een probleem te worden, het bestond gewoon niet

Ik: hoe voelde dat voor jou?

Cl: nu je dat zo vraagt, eigenlijk bestonden Karst en ik op dat moment ook niet, alsof wij er niets mee te maken hadden

Ik: Eva kon het niet met jullie delen

Cl: ze maakte ons weg, terwijl wij ons hele leven dit geheim bij ons droegen

Stilte

Cl: haar gezicht werd een masker, dat kan ze wel meer hebben als ze aangevallen wordt of boos….

Ik: zou ze haar boosheid op jullie achter het masker willen verstoppen?

Cl: boosheid……..vast wel, dat kan toch niet anders, je voelt je toch op z’n minst jarenlang voor de gek gehouden!! En dat door je ouders en je grootouders!

Ik: je vertelde dat ze iets heel liefs zei, dat er voor haar niets veranderde, opa blijft opa en papa blijft papa

Cl: ze keek er niet lief bij

Ik: ook met het masker?

Cl knikt: ik wou dat ze ons verrot had gescholden, gewoon geschreeuwd dat we gek geworden waren, stelletje idioten of zoiets, dat had ik zo goed kunnen begrijpen

Ik: zo te horen had je dat graag gewild

Cl: op m’n donder gekregen van haar, niemand greep in toen wij met z’n vieren dat besluit namen

Ik: daarom is het goed dat je zelf besloten hebt met het geheim voor de dag te komen bij haar

Cl: kan het zijn dat Eva altijd wel gevoeld heeft dat er iets met haar verwekking aan de hand was? Onbewust, en dus verdrongen? Jij zegt vaak dat iets onbewust is

Ik: dat zou kunnen, maar het is van belang dat jij dit zegt over Eva, je dicht haar dezelfde verdringing toe als die van jou

Cl: het voelt voor mij alsof zij ook leeg is

Ik: misschien voel je je daarom zo leeg na het haar verteld te hebben en haar reactie daarop

CL: zou het kunnen dat zij mijn leegheid voelde toen ik het haar vertelde en daarom ook leeg werd

Ik: ik denk dat je goed zit

Lange stilte

Cl knikt: ik ben van plan het nog eens met haar te bespreken, als ze terug is van vakantie, dat lijkt mij het beste

Ik knik

Cl: ik vind het ook belangrijk dat ze het argument van Karst kan begrijpen, dat genetische argument

Ik: inderdaad genetisch ,dat is tamelijk technisch, maar in samenhang met het gevoelsmatige voor haar en Karst

Cl: geen cerebraal gesprek

Ik knik

Stilte

CL: trouwens, iets anders, ik ga een enorme switch maken, de volgende keer ga ik daar met je over praten, er zijn namelijk ingrijpende veranderingen op komst in ons bedrijf

Ik: ik ben benieuwd

Cl: maar, niet alles goed vinden wat ik doe, ik wil je heldere oordeel, je moet kritisch zijn, je mag mij best eens niet begrijpen, me op m’n kop geven

Ik lachend: nou, daar vraag je wat, ik beloof je mijn best te doen

Cl: ik voel nog steeds een klik met je