Wim en Mary, de gestorven vader (8)
Mary heeft intussen de officiële procedure gevolgd bij het CABR. Het dossier van haar opa kan zij inzien. Voor inzage in het dossier van haar vader zijn meer gegevens nodig.
Zij heeft besloten om zich pas in 2025 te verdiepen in beide dossiers.
Wim en Mary komen samen.
Wim: ik ben de afgelopen ziek geweest en voel me nog steeds heel slap, heel vervelend want Mary heeft het heel druk op haar werk, zoals ik mij nu voel kan ik haar niet genoeg helpen
Mary: dat is niet zo erg, we redden het wel, veel pizza en lasagnebakjes, de kinderen vinden het lekker
Stilte
Ik: hebben jullie een plan voor dit gesprek?
Wim: misschien….
Mary zoekt iets in haar tas
Wim: we hebben ons voorgenomen het leven wat makkelijker te nemen
Mary: en we willen jou bedanken voor alles wat je voor ons gedaan hebt, we zijn vandaag voor het laatst
……
Mary naar mij: je kijkt zo verbaasd, had je dit niet verwacht?
Ik: vandaag niet
Wim: vind je het te vroeg?
Ik: ….ik wil het begrijpen, dit besluit van jullie
Mary: ik vind dat je niet steeds onze brandjes hoeft te blussen, we zijn sterker geworden samen, voor mij voelt het goed
Ik knik
Wim: mogen we weer terugkomen als het weer mis gaat?
Mary boos naar Wim: zoals je dat zegt, als het weer mis gaat, zo negatief, ga jij dan maar alleen naar Liesbeth
Wim: nou maak je mij weer klein
Mary: nee dat doe ik niet, wij zijn anders, ik heb veel aan Liesbeth gehad.
Ze legt een enveloppe voor mij neer: ik heb iets voor je getekend, maak maar open
Dat doe ik. Ik zie een tekening van een nestje met jonge vogeltjes, snaveltjes wijd open en een vogel die aan komt vliegen met iets in de bek. Er staat bij geschreven: voor Liesbeth die ons voedde zodat we nu zelf verder kunnen.
Ik: wat lief van je, de woorden en zo mooi getekend, dank je wel
Wim nu ook boos: hier wist ik niks van! Dat je een kaart ging schrijven, ik vind het een rare kaart
Mary: hoezo, wat is er raar aan
Wim: die vogeltjes…, zo zie ik mijzelf niet
Mary: nou ik wel, ik ben veel kwetsbaarder dan ik dacht, dat voelt eerlijker, beter..
Ik: sterker?
Mary: ja sterker, die kant ook te mogen accepteren, dat ben ik in de gesprekken met jou steeds meer gaan beseffen.
Wim: … dat klopt wel, ik zie dat ook aan je
Stilte
Wim tegen Mary: we hebben dit besluit samen genomen, maar jij wat resoluter dan ik
Mary: wil je eigenlijk niet stoppen?
Wim: jawel, het is goed om te stoppen, zoveel hebben we niet meer te bespreken, maar vandaag had ik nog willen bespreken dat ik weer zo moe ben, een paar weken lang na het ziek zijn, niet zo erg als vroeger, maar ik herkende het weer
Ik laat hen samen praten en intervenieer niet
Mary: wil jij dan liever met Liesbeth blijven praten?
Wim:…misschien weer over een maandje of zo?
Mary: vraag je dat aan mij?
Wim: nee ik denk hardop, toch raar om hier niet meer te komen, het zou mij geruststellen als ik die mogelijkheid openhoud
Wim kijkt mij aan: kan dat hier?
Ik: jullie willen op je eigen manier afscheid nemen, daar is niks mis mee
Wim tegen Mary: mijn afscheidskaart zal er anders uitzien dan de jouwe
Mary: hoe dan? Ik ben benieuwd
Ik: ik ook Wim
Wim aarzelend: misschien wel een kaart met de afbeelding van de Denker van Rodin
Mary: en staat Liesbeth ook op die kaart? Zoals mijn kaart met de moedervogel?
Wim: nee, Liesbeth hoeft er niet op, zij heeft mij aan het denken gezet
Mary heel geïnteresseerd: en ben jij sterk geworden door het denken?
Wim: ja en nee, lichamelijk niet, ik stik nog steeds van de kwaaltjes, maar geestelijk voel ik mij sterker, over mijzelf en voor jou als partner. Maar het belangrijkste, voor de kinderen ben ik de vader geworden die ik zelf nooit heb gehad. Ik ga deze kaart kopen in het museum.
Mary en ik knikken allebei.
Ik: Mary, wij nemen afscheid en Wim, zal ik op je kaart wachten?
Zij schudden mij de hand.
