Trauma, de honger (2)
Claudia: fijn dat je een vaste dag en tijd voor mij kon reserveren, mag ik je zeggen?
Ik: prima, we tutoyeren elkaar
Cl: een vaste dag en tijd zijn voor mij erg belangrijk
Ik: ik heb zo’n vermoeden dat dit met je dwanghandeling te maken heeft
Cl: ja inderdaad, ik wil de eerste controle vóor 10.00uur uitgevoerd hebben, dan kan ik boodschappen doen en lunch, de tweede controle begint om 14.00uur
Ik: 10.30uur is een goede tijd voor je?
Cl: dan ben ik om 11.45uur zeker weer thuis
Ik: dus als je niet bij mij komt heb je elke dag tussen tien en twee tijd voor je boodschappen en je lunch en na de tweede controle om 14.00uur, wat doe je dan?
Cl: eerlijk gezegd ben ik dan moe en een beetje down, de tweede controle is namelijk zwaarder dan de eerste en duurt langer, ik zal het je uitleggen, wil je dat weten?
Ik: doe maar dan begrijp ik beter wat je doet
Cl: in de eerste controle check ik de hoeveelheden porties van pasta, rijst, meel in de trommels, dan zie ik hoeveel porties dat zijn, dus voor hoeveel maanden eten er is, dat valt wel mee, maar ‘s middags check ik welke etenswaren op de planken het eerst op moeten en welke ik weer moet aanvullen, ook blikjes met bijvoorbeeld vis, groenten, vruchten, gecondenseerde melk, dat is heel veel werk en gaat ook vaak fout, dan moet ik weer opnieuw beginnen en alle houdbaarheidsdata lezen, die kleine lettertjes…. diepe zucht
……..ik ben het zo zat….
Ik knik
Cl :dan denk ik, ik breng de hele mikmak naar de voedselbank dan ben ik eraf, zal ik dat doen?
Ik: dat hoeft niet, iedereen heeft levensmiddelen in voorraad, de éen wat meer dan de ander, het is meer de betékenis die je aan de voorraad geeft, nee, oké, laat die voorraad even voor wat die is
Cl: oké
Ik: even terug, je zei dat je ’s middags te moe bent om nog iets te ondernemen
Cl; ja, dan is het bijna etenstijd, ik ga wat koken en dan tv kijken
Ik: hoe voel je je ’s avonds?
Cl: goed, ik heb het weer gered en op de tv is heel veel leuks of interessants of ik zit met mijn dochters online dan is het middag voor hen, zij wonen al twee jaar in de VS
Ik: wil je iets over je dochters vertellen?
Cl: een tweeling van 20, zij zijn bij hun vader in de VS, in New York, hij moest voor minimaal twee jaar voor zijn werk in de VS verblijven, zij hadden HAVO gehaald, toen een jaar allerlei baantjes gedaan, ineens wisten ze wat ze wilden studeren, en wilden met hem mee voor hun studie, zij waren toen 18 jaar, we hebben een goed contact
Ik: zie je elkaar?
Cl: ja heel vaak, ik ga zeker 3 x per jaar twee weken naar ze toe, en zij komen 2 x per jaar een paar weken thuis, volgend jaar komt mijn man gelukkig weer terug
Ik: en je dochters?
Cl: die hebben het heel erg naar hun zin in NY, ik denk dat zij er langer willen blijven en hun studie daar afmaken
Ik: even voor de chronologie, wanneer begon je met het controleren van je voorraad?
Cl: ik schat ongeveer 10 jaar geleden
Ik: je dochters waren toen 10 jaar, wisten je man en kinderen van je probleem?
Cl: nee, dat hield ik jarenlang zorgvuldig verborgen, want eerst deed ik het alleen door de week, zij op school, mijn man op kantoor, toen ging ik het ook zaterdag en zondag doen, met allerlei smoesjes en uitvluchten, maar mijn man maakte er een punt van en vroeg om uitleg, hij wilde dat ik in therapie ging en dat deed ik
Ik: wanneer was dat?
Cl: ongeveer 4 jaar geleden, het waren 10 sessies
Ik: 10 sessies?
Cl: een soort programma, ik moest elke dag twee uur minder controleren en in die twee uur iets leuks doen en daar een dagboekje over bijhouden
Ik: iets leuks, noem eens iets
Cl: zwemmen, lezen, koffie drinken met vriendinnen zoiets
Ik: zou je die dingen nu ook weer willen doen?
Cl: jaaaaaaa!!!!!!
Ik: dan gaan we dat weer oppakken
Cl: ik hield het niet lang vol, een paar maanden
Ik: oké, je kon het toch een paar maanden laten, en je bent wéer in therapie gegaan, de EMDR, wanneer was dat?
Cl: een jaar voordat mijn man en mijn dochters naar de VS vertrokken
Ik: hoe ging het toen met het controleren?
Cl: heel slecht, ik controleerde elke dag
Ik knik
Cl: ik zorgde zo goed en kwaad als het ging voor het huishouden en hielp ze met hun huiswerk, hun werkstukken, verder ging iedereen z’n eigen gang
Ik: en je probleem?
Cl: daar werd niet meer over gesproken, we wisten allemaal dat ik het deed, maar het werd een soort verboden onderwerp
Ik: doodgezwegen
Cl: ja, tot het moment waarop mijn man vertelde dat hij voor twee jaar in de VS werd gestationeerd. We zouden met z’n vieren gaan, na het eindexamen van onze dochters, we kregen een fijn huurhuis. We maakten plannen en tijdens éen van de gesprekken zeiden mijn man en dochters dat ik moest beloven in het nieuwe huis niet meer te controleren, niet weer een voedselvoorraad aan te leggen om daar weer zo ziek en idioot mee om te gaan, ziek en idioot, dat zeiden ze….ziek en idioot……
Ik knik
Cl: ineens dat besef, ik ben ziek en idioot….ik voelde me zo alleen, zij met z’n drieën tegen mij….
Ik knik
Cl: en ineens voelde ik hoe alleen ik eigenlijk altijd ben, alleen van binnen, dat was een heel diep gevoel, en gek genoeg zag ik mijzelf toen ik 10 jaar was, en altijd honger had omdat er thuis te weinig eten was, mijn vader die ons eten op at, het van je bord pikte, altijd het meeste nam, terwijl hij niets uitvoerde, geen werk, ziek, depressief, zo dik als een olifant, biertjes zuipen, mijn moeder die machteloos toekeek en te weinig geld had om goed eten voor ons te kopen….
Ik: ik hoor je woede
Cl: toen ze dat zeiden, ziek en idioot, op dat moment dacht ik, ik ga niet mee naar NY, ik kan het controleren toch niet laten en dan ben ik liever alleen, alleen met mijzelf, alleen met mijn dagen, ik ben vrij om te doen en te laten wat ik wil
Ik: alleen met je dwang, je dwang is een soort gezelschap
Cl: ……….dat kan toch niet goed zijn, dat weet ik, maar het voelt rustig
Ik: dat zeg je goed, je denken en voelen komen niet overeen
Cl: ik weet wel beter, maar het voelen is sterker, ik wil het niet maar ik word er toch rustig van, eigenlijk nog steeds
Lange stilte
Cl: tot mij verbazing vonden mijn man en dochters het een prima idee dat ik niet meeging, kennelijk was ik hen zo zat met mijn dwangstoornis, ik zou gewoon thuis blijven en dat luchtte ons alle vier op
Ik: jou kennelijk ook, misschien voelen zij dat….ze laten jou met rust ermee
Cl: ja, raar, als je het zo zegt dan zijn zij wel oké
Ik: het is geen strijd tussen jou en hen, de strijd zit in jou
Cl: maar ik wil niet dat zij mij ziek en idioot blijven verklaren
Ik: en daarom toch de EMDR?
Cl: ja dat had mijn man opgezocht, als dat hielp mocht ik toch mee
Ik: maar het hielp niet voldoende?
Cl: nee, niet genoeg, de EMDR therapeut adviseerde mij de diepte in te gaan, bij diepere oorzaken komen, hij zei dat er mij nog veel dwars zat en dat ik er de tijd voor moest nemen om dat te analyseren
Ik knik
Cl: dus ben ik thuis gebleven en zij zijn twee jaar geleden naar NY gegaan, ik wilde mij niet laten opjagen
Ik: zij jagen je niet op, je dwang jaagt je op, je dwang is de baas
Cl kijkt mij verbaasd aan: nee toch!
Lange stilte
Ik: je hebt veel verteld vandaag, hoe voelt het voor jou dit allemaal aan mij te vertellen?
Cl: gewoon, niks nieuws, je bent de derde therapeut, jij́ zei trouwens wel iets nieuws…..zei je nou dat mijn dwang mij opjaagt en dat de dwang de baas is over mij?
Ik knik
Cl: mijn dwang jaagt mij op?
Ik knik
Cl: mijn dwang is de baas……..
Ik: iets in jou laat de dwang de baas zijn
Cl: iets?
Ik: iets waar je niet bij kan, gevoelens, gedachten, die je naar de vergetelheid gestuurd hebt, verdrongen omdat ze niet te verdragen waren en dat nog zijn, te pijnlijk, te verwarrend.
In onze gesprekken proberen we het pad open te leggen om bij deze gevoelens en gedachten te komen, ze te beleven zodat de dwanghandeling, je symptoom, als het ware onklaar gemaakt kan worden
Cl: bedoel je dat ik iets heel pijnlijks van vroeger verdrongen heb?
Ik: aan de beleving ervan onttrokken hebt
Cl: word je ziek van verdringen?
Ik: zo kunnen symptomen ontstaan zoals de jouwe, de dwanghandeling, het overmatig controleren, de vorm van je symptoom is trouwens wel verbonden met wat je thuis hebt meegemaakt, het tekort aan eten, de oneerlijke verdeling van het eten, we zullen daar nog op terug komen
Cl: het symptoom is het signaal
Ik: juist ja, en het is de tol die je betaalt voor de verdringing
Cl: dat is dan onbewust
Ik: juist ja, het onbewuste maakt zich kenbaar in verhulde vorm, nl. het symptoom
Cl: mijn symptoom vertelt mij dat ik iets belangrijks heb verdrongen
Ik: ja, je symptoom, de dwanghandeling helpt je om niét bij de beleving van deze pijnlijke gevoelens en gedachten te komen, helpt je met te verdringen, de dwanghandeling maakt deze gevoelens en gedachten onherkenbaar
Cl luistert heel aandachtig: ik wil het zo graag weten, wat zit mij dan nog zo dwars, onbewust dus, het is best spannend
Ik: een spannend avontuur hè, dat te weten en alsnog te beleven, dat zal heel bevrijdend voor je zijn
Cl diepe zucht
Ik: het is tijd, tot volgende week
Cl loopt naar de deur: bevrijdend!
