De sessie daarop begon Marc bij binnenkomst al te praten
Marc: blij dat ik hier ben, ik zit zo vol, waar zal ik beginnen…..
toen ik van jou vandaan kwam voelde ik mij enorm opgewonden, er was gelukkig niemand thuis, ik ging zappen op de bank, maar dat werkte niet, ik dacht, ik ga pannenkoeken bakken , maar deed dat niet want misschien had Marga al gekookt of deed ze nu boodschappen. Ik ging op bed liggen, ogen dicht, de onrust nam toe, ik er weer uit, misschien ff douchen, maar waarom zou ik, ik had niet gesport en had vanochtend al gedoucht, ik ging naar mijn werkhoek op de zolder, toch maar de laptop mijn mails checken, zo gepiept, ik ging voor het zolderraam staan en keek over de daken van onze wijk, mijn benen voelden slap, ik kreeg een rare gedachte: als die daken nu eens bergen waren en ik mij in een landschap bevond. Ik heb je wel eens verteld dat Marga en ik vroeger veel in de bergen wandelden en dat ik een boekje heb geschreven met wandeltochten in een bepaald gebied in de Vogezen. Ik ging weer naar mijn laptop en zocht in Photo de map met de foto’s van de Vogezen, van 15 jaar geleden. Ik kreeg gewoon heimwee naar die tijd…
Marc kijkt mij aan: ik vind dit zó pathetisch!
Ik roep uit: ga door, je bent net zo lekker op dreef!!
M: dat heeft geen nut, mijn leven is bepaald
Ik: probeer terug te gaan naar dat je zei: ik kreeg heimwee naar die tijd, hou dat vast
M: ja, ik begrijp waar je heen wilt, dat ik mijn leven een draai wil geven
Ik: die wens ontstond in de vorige sessie
M: ja dat weet ik wel, maar dat kan niet, nu zeker niet, misschien als de jongens uit huis zijn, nu is het nog een droom
Ik: wat doet die droom nú met je?
M: ik krijg er hoop van, zoiets als: later wordt het beter
Ik: ken je dat gevoel, die hoop op later wordt het beter?
M humt en knikt
Ik: leef je eigenlijk in later?
M peinzend……:dat kan je zo wel zeggen ja
Ik: begrijp je mijn vraag?
M: of ik in later leef, ja ik denk dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt, ik besef dit ineens
Ik: en het “nu”…..?
M: het ” nu” doe ik gewoon, een beetje automatisch, maar ik word blij van “later”
Ik: ahh dat zeg je mooi, zoiets zei je ook naar aanleiding van je functioneringsgesprek
M: ja, zo leeg, saai, dat was een sterk gevoel, trouwens, de dag daarna werd mij een enorme promotie aangeboden, projectleider van een nieuwe opdracht voor ons bedrijf, best interessant en forse salarisverhoging. Dat kunnen wij goed gebruiken! Ik ga het doen denk ik
Ik: is dit dan ook het “nu”?
M: als ik dat een paar jaar doe dan hebben we genoeg geld om iets anders te gaan doen
Ik: zo maak je weer hoop, en word je weer blij?
M: denk het
Ik: dat leven in later, ik wil dat beter begrijpen, zullen we daar eens goed naar kijken?
Lange stilte
Ik: hoe ging het verder met je die middag na de vorige sessie?
M: tja, Marga kwam thuis, ik ging naar beneden, ik vertelde over ons gesprek, ook over mijn opwinding, het deed haar wat, ik vertelde over de foto’s, ze pakte mijn arm en trok mij mee naar mijn laptop, we gingen samen kijken. Ze werd een beetje stil, ze zei; dat wil ik ook wel eens, iets heel anders doen, maar ik durf het niet voor de jongens, maar over een paar jaar is het misschien best mogelijk voor ons allebei. Dat was heel lief van haar maar ik werd ook meteen bang, waar komen we in terecht?
Ik: dan wordt de wens onveilig voor je
M: ja daar hadden we het vorige keer ook over
Ik: je noemde je ouders, dat je je veel naar hen richtte
M: dat kon niet anders, zij hebben veel meegemaakt, ik voelde mij verantwoordelijk voor hun welzijn, en nu nog
Ik: je hebt mij verteld wat zij hebben meegemaakt
M: maar begrijp mij goed, zij hebben mij nooit belast met die vreselijke gebeurtenis, het ging vanzelf, ik wilde het hen nooit meer lastig maken
Ik: ja, dat willen kinderen van getraumatiseerde ouders niet, je spaart hen
M: toch voelde het nooit als genoeg, ik voelde mijn toch falen, ik vroeg mij altijd af of ik wel genoeg voor hen had gedaan en of ik nu ook genoeg voor hen doe
Ik: dat moet een belastend gevoel voor je zijn
M: ja dat besef ik, ik kan er weinig aan veranderen, dat kost mij te veel energie
Ik: ja dat begrijp ik, daarom accepteer je de situatie van nu, ook op je werk
M: ja, die promotie, die zet mij en mijn gezin wel weer vast, maar ik kan de promotie wel aan
Ik: misschien zou je er wat meer plezier aan willen beleven, het “nu” upgraden?
M: ik weet niet of ik je nu volg?
Ik: gaan we volgende keer op door, goed?
We maken een afspraak
