Fragment: De baby komt mee naar therapie
Ik krijg een appje.
Jasmin: mag m’n baby mee, mijn ouders hebben corona, ik heb zoveel met je te bespreken….
Baby in de Maxi Cosi mee in mijn kamer, hongerhuil, flesje, mama Jasmin gaat geheel op in de baby, ik lekker achterover en kijk naar ze.
Boertje, vervolgens over Jasmins schouder in diepe slaap, die ligt lekker.
Jasmin vertelt bijna fluisterend over een situatie waarin zij verstrikt is geraakt, het lijkt op korte termijn niet op te lossen, intussen streelt en sust ze haar kindje.
Ze vraagt of ik haar kan verstaan.
Dat kan ik, ik fluister ook.
We moeten allebei glimlachen.
Jasmin legt haar kind terug in de Maxi Cosi:
J: ik wil niet dat mijn kind mijn angst en verdriet merkt als ik met jou over moeilijke dingen van vroeger ga praten.
Ik knik.
J: Toen mijn moeder met mij moest vluchten was ik haar redding, de zorg voor mij deed haar volhouden, ze zegt het nog steeds.
Ik: Hoe voelt dat voor jou als je moeder dit zegt?
J: Ik word er bang van, stel dat dit soort dingen nu weer gebeuren met ons, met mijn baby.
Ik: dat jij met je baby op de vlucht moet, wat een nare angsten, toch wel begrijpelijk dat je die angsten hebt, denk ik, wat vind jij?
J: Ja natuurlijk, ik denk vaak aan de angsten van mijn moeder die zij toen gehad moet hebben, ik was 2 jaar, ik was nog te klein om herinneringen te hebben aan mijn vlucht met mijn moeder, maar mijn kind mag niet aan mij merken dat ik angsten heb, dan belast ik hem ongemerkt
En dan moet ik mijn moeder ook nog geruststellen terwijl zij mij bang maakt met haar verhalen over wat er in de wereld allemaal kan gebeuren
Ik: zij leeft nog veel in het verleden?
J: Ja, ze is wel opgeknapt door mijn baby, ze helpt ons enorm, maar ik kan nu minder aandacht besteden aan haar, dat vindt zij lastig.
Ik: redt jouw kind jou nu van de zorg die je voelt voor je moeder?
Jasmin lacht, ja eigenlijk wel, gemeen hè?
Ik: dat is dan een nieuwe situatie en een nieuw gevoel voor jullie allebei.
Ik hoorde je zojuist zeggen dat je moeder je bang maakt over wat er allemaal kan gebeuren?
J: Ja, zij is een en al herinneringen, ze heeft herbelevingen sinds Oleks geboorte, zegt ze, en ik heb eigenlijk haar herinneringen in me
Ik: en nu wil je de herinneringen aan de traumatiserende gebeurtenis van je moeder en jou bij Olek vandaan houden
J: ja, maar ik merk dat mijn moeder en ik allebei angstig zijn voor wat er allemaal met Olek kan gebeuren
ik knik: dat zeg je goed, ik denk dat dat inderdaad gebeurt tussen jullie, bovendien, je bent pas bevallen, Olek is nog maar drie maanden, je hebt slaaptekort, dat maakt je ook gevoeliger voor angstige gedachten
J: dat zei mijn stiefvader ook, die is neuroloog, hij zei dat er momenteel in mijn lichaam heel veel gebeurde waar ik psychisch kwetsbaar van kan worden
Ik: en je vertelde dat je moeder herbelevingen heeft sinds Oleks geboorte, en dat gecombineerd met jou als pas bevallen jonge moeder…..
J zegt lachend: dat vraagt om problemen!
Ik: misschien kan je iets daarvan verwoorden naar je moeder?
J: ik denk dat ik dat ga proberen, mijn moeder in een intelligente vrouw, en mijn stiefvader begrijpt ons, zo’n gesprekje is best mogelijk, maar nu nog niet
Ik: laat het even betijen, dit gaat vast wel goed tussen jullie
J: maar mijn zoontje mag dat allemaal niet aan mij merken, en zeker niet dat hij mij ook overeind houdt, mijn leven zin geeft.
Ik: mmm daar zeg je wat, dat heb ik gehoord, daar zijn wij vast nog niet over uitgepraat
J: daar wil ik met u aan werken, maar nu ga ik naar huis, ff lekker ontspannen
Ik: wat is fijn om straks te doen om je te ontspannen?
Jasmin: lekker serietje bingen als hij slaapt, ze pakt energiek de Maxi Cosi met de slapende baby, en zegt schalks, gooi jij mijn angsten even in jouw prullenmand?
